...οταν εβλεπα το control,μια φιγουρα περναγε συχνα απο το μυαλο μου!ιαν κερτις-παυλος σιδηροπουλος...οι ομοιοτητες τους ειναι λιγες,οι διαφορες τους απειρες,ομως ο μυθος δυο ανθρωπων που τωρα παιζουν τα αγαπημενα τους ροκακια στον παραδεισο ειναι τεραστιος!!απειρες βιογραφιες εχουν γραφτει κατα καιρους για τον παυλο,απειρα κειμενα,απειρα λογια.καλα κ κακα βεβαια.γιαυτο κ το αφιερωμα στο "ελληνικο ροκ" μονο με τον "ΠΡΙΓΚΗΠΑ" μπορουσα να το ξεκινησω!!
δεν θελω να γραφω πραγματα εδω(βιογραφικα κλτ) που μπορειτε να βρειτε ευκολα στο διαδικτυο!!απλα δικες μου αποψεις γραφω με εξαιρεση το παρακατω κειμενο που μου φανηκε ενδιαφερον κ το βρηκα σε ενα σαιτ για τον παυλο...
Καλύβα στην άμμο
1984. Μεγάλες ζέστες, ο Παύλος ήτανε σε μια κατάσταση... όχι καλά... κι αποφασίζουμε να πάμε διακοπές.
Ητανε μια από τις περιόδους που ήτανε χαμένος μέσα στην άσπρη.
Υπήρχαν περίοδοι - ελάχιστες μέσα στα τελευταία χρόνια - που ο Παύλος για μερικές μέρες το χρόνο έπεφτε στην άσπρη.
Ητανε καλοκαίρι και ξεκινάμε με μια μοτοσυκλέτα, πέντε άτομα, με μια μηχανή, να πάμε για διακοπές στην Κρήτη. Ητανε η Ηδύλη, η Θάλεια, ο Χρηστάκης, ο Παύλος κι εγώ.
Κατεβαίνουμε Ηράκλειο. Εγιναν δυο ταξίδια με τη μηχανή και ένας πήγε με συγκοινωνία. Πήγαμε και κατασκηνώσαμε έξω από την Παληόχωρα, στη Γκουντούρα. Η παραλία είναι πανέμορφη, αλλά δεν έχει καθόλου δέντρα, τίποτα.
Μαζί μας είχαμε πάρει αυτό που ο Παύλος χρησιμοποιούσε σαν υποκατάστατο αρκετό καιρό, γιατί ο Παύλος βασανιζόταν πιο πολύ από τα φάρμακα που πουλιούνται απ' τα φαρμακεία και όχι τόσο από την πρέζα, τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια που είμασταν αρκετά κοντά.
Εχουμε όμως φροντίσει από τα σαράντια μπουκάλια ντικοβίξ, να αφαιρέσουμε υγρό και να το αντικαταστήσουμε με αντίστοιχη ποσότητα νερού.
Από το πρώτο μπουκάλι 5%, από το δεύτερο περισσότερο και ούτω καθ' εξής, μέχρι που σε μια βδομάδα ο Παύλος έπερνε το ντικοβίξ για να του φύγει η χαρμάνα και ήτανε σκέτο νερό!
Ο Παύλος δεν κουβάλαγε τη μιζέρια που κουβαλάνε τα πρεζάκια. Ητανε κύριος, μάγκας και με την πρέζα είχε μια σχέση καθαρά ερωτική και παιχνιδιού. Δεν έπινε καθημερινά. Μπορώ να πω ότι η εξάρτησή του ήτανε τα φάρμακα κι όχι η πρέζα. Ολα αυτά, υπνοστεντόν, ντικοβίξ, ντικοντίντ, διάφορα φάρμακα.
Ητανε άνθρωπος που πέρασε πολύ ωραίες στιγμές στη ζωή του, που τις βίωσε. Μερικές τις περάσαμε μαζί, άλλες μου τις είχε πει.
Εχουμε λοιπόν, κάτσει σε μια παραλία όπου βαράει ο ήλιος καντήλι, ο Παύλος έχει ξεφλουδίσει, δεν αντέχει τον ήλιο μετά απ' αυτή την περίοδο που 'χε πέσει στην άσπρη, υποφέρει, οι σκηνές βράζουνε και υπάρχει ένας μικρός βράχος, το μόνο μέρος που μπορούσες να καθήσεις - απ' την αντίθετη κάθε φορά πλευρά - για λίγη σκιά.
Τα εγκαύματα είχανε προχωρήσει και στα πόδια και στις πλάτες και στη μύτη, παντού. Βούταγε για λίγο στη θάλασσα και ξανάβγαινε, αλλά δεν είχε που να κάτσει. Ηταν όμως και χαρούμενος... ίσως ήταν η αγάπη για ένα από τα άτομα της παρέας... λαμποκοπούσε... μόνο που μ' έβριζε συνέχεια, να φύγουμε να πάμε να βρούμε κάνα δέντρο.
Ητανε από τις λίγες φορές - όπως μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα - που ένοιωθε ένα πόνο πιο δυνατό απ' τον πόνο της πρέζας κι αυτό του έδωσε χαρά και θάρρος.
Οταν είδε και αποείδε, παίρνει ένα μεγάλο σουγιά και πηγαίνει σε κάτι καλαμιές που ήταν εκεί κοντά κι αρχίζει να κόβει καλάμια και να τα στοιβάζει στην παραλία. Δυο μέρες συνέχεια έκοβε καλάμια. Την τρίτη μέρα άρχισε να φτιάχνει καλύβα. Την τελείωσε. Κι όλα αυτά μόνος του, εντελώς μόνος του. Κι έχει σημασία ατυό γιατί ο χαρακτηρισμός ``Πρίγκηπας'' δεν του δόθηκε τυχαία. Είχε μεγαλώσει με νταντά, την Παρασκευούλα και το μόνο που έφτιαχνε ήταν ένας καφές, ούτε τηγανητό αυγό.
Εδεσε τα καλάμια με πετονιά, τα συναρμολόγησε κι έφτιαξε μια καλύβα, κάτι μεταξύ Ροβινσώνα Κρούσου και Καραγκιόζ μπερντέ!
Κάθεται από κάτω και γυρνώντας εντελώς ειρωνικά σε μένα, που μόλις έβγαινα από τη θάλασσα, μου λέει: Κανένας από σας στη σκιά. Ολοι στον ήλιο! Απαγορεύεται! Το 'λεγε και το πίστευε.
Και καθότανε ευτυχισμένος. Αλλά δεν πρόλαβαν να περάσουν δυο λεπτά, πιάνει ένα μελτέμι και ρίχνει την καλύβα κάτω!
Δεν είπε τίποτα. Πήρε μια πετσέτα κι έφυγε - με ένα σωβρακάκι που φόραγε. Περπάτησε τα 6 χιλιόμετρα μέχρι την Παληόχωρα κι άραξε στα δέντρα, στο μαγαζί που τρώγαμε, στο Ζορμπά το Γιώργο. Μπροστά στην παραλία.
(Από αφήγηση του ΠΑΝΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ)
Περιοδικό ΝΤΕΦΙ, τεύχος 17, Νοέμβρης - Δεκέμβρης '91
Μου 'πες θα φύγω
Μου 'πες θα φύγω χθες το βράδυ ξαφνικά
απλώς κουράστηκα δε φταίω για όλα αυτά
Θεε μου δε θέλει το βλέπω καθαρά
κι όλα γίναν Θεε μου τόσο μα τόσο ξαφνικά
Σηκώθηκα μονάχος το πρωί
χωρίς καφέ χωρίς τσιγάρο και ψυχή
Θεε μου το ξέρω τώρα είμαι μοναχός
κι όμως θα γυρίσει πάλι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς
Το ξέρω είναι λίγο δύσκολο μα εγώ
στο λέω μπορούσα να περιμένω και μπορώ
βλέπεις οι δυο μας μόνοι δε νιώσαμε ποτέ
τώρα, τώρα πες μου ποιόν,
πες μου ποιόν θα 'χεις να τα λες;
Η.
Είναι μέρες που πατάω γερά
είναι μέρες που το νιώθω πως πεθαίνω
δεν ξέρω αν είναι πριν ή τώρα ή μετά
μα μέσα σε είκοσι λεπτά
σ' είδα να με μισείς,
σ' είδα να μ' αγαπάς και περιμένω
Φωνή του φίλου κατάντησε φτηνή
στην κρίση σου αλύπητα αφημένη
και κάπου υπάρχει μια αιώνια απειλή
σε σένανε μονάχα αφοσιωμένη
Είμαστε μόνοι εγώ και συ
κι ανάμεσά μας μια φωνή απελπισμένη
σ' ό,τι μισώ σ' ό,τι αγαπώ
είμαι εγώ, μα πίσω μου εσύ είσαι κρυμένη
Του εγώ μου φίλε τα όσα στεγανά
διαλύθηκαν σε κάποια μαύρη φλέβα
σ' ένα μονόδρομο αγωνίας αλήθεια και ψευτιά
το ίδιο πρόσωπο σκοτάδι με τη μέρα
Παραμονεύει στη σκιά, με μια καρδιά και μια παντιέρια
είν' η ηρωίνη φίλε και ίσως να ξεχαστείς
μας λες πως την ελέγχεις
πως ξέρεις τι ζητάς και το γιατί
Θέλει χρυσάφι και κάποια υποταγή
αγάπη μεταχείρηση στα μέτρα τα δικά της
είν' επικίνδυνη και θέλει προσοχή
θανάτου άγγελος σωματοφύλακάς της
Μα είναι γλυκιά, πολύ γλυκιά
μα είναι κλειστά τα περιθώριά της
και είναι αυτή, μονάχα αυτή
και δεν μπορεί κανένας, μα κανείς να την χορτάσει
Ενα φιξάκι φίλε δεν είναι παρά μια στιγμή
κι όμως μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή
